Co do zasady odmowa zgody na rozwód drugiego małżonka powinna być oceniana przez Sąd według przyczyn rozkładu oraz z uwzględnieniem okoliczności i zdarzeń, jakie powstały w czasie braku pożycia małżonków.
Nie zasługuje na aprobatę odmowa zgody na rozwód, która służy tylko chęci zamanifestowania przewagi nad małżonkiem domagającym się orzeczenia rozwodu i przeszkodzeniu w ułożeniu sobie przez niego życia osobistego (art. 56 § 3 KRO) – (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 21 listopada 2002 r. III CKN 665/00).
Brak natomiast zgody na rozwód małżonka winnego nie powoduje niemożności orzeczenia rozwodu, czyli mimo braku takiej zgody sąd może orzec rozwód.
Odmowa wyrażenia zgody na rozwód jest uprawnieniem małżonka nie ponoszącego winy za rozkład pożycia i z zasady prowadzi do niemożności orzeczenia rozwodu. Odmowa jednak nie może być narzędziem zemsty.
Sama długotrwałość rozłączenia małżonków nie może być uznana za taką okoliczność, która w świetle art. 56 § 3 KRO uzasadniałaby uznanie odmowy zgody na rozwód małżonka niewinnego za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, a nadto długotrwałość rozłączenia nie stwarza także domniemania, że małżonek niewinny, odmawiając zgody na rozwód, kieruje się chęcią szykany w stosunku do małżonka winnego. (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 26 lutego 2002 r. I CKN 305/01).
Pominięcie odmowy zgody na rozwód z powodu sprzeczności z zasadami współżycia społecznego może nastąpić tylko wówczas , gdy w danych okolicznościach nie ma podstaw do przyjęcia, że orzeczenie rozwodu może wywołać niepożądane skutki społeczne. (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 27 czerwca 2002 r. IV CKN 1192/00).
ADWOKAT ILONA CEBO -KUBICZEK
KANCELARIA ADWOKACKA DABROWA GÓRNICZA UL GRANICZNA 12 lok 101
