Rozporządzenia Rady z dnia 1 marca 2001 r. a następnie 27 listopada 2003r. znacznie ułatwiły przeprowadzanie spraw rozwodowych małżeństw, w których małżonkowie nie są tej samej narodowości a jednocześnie są obywatelami UE.
Przepisy rozporządzenia są stosowane bezpośrednio, co oznacza, że każdy może powołać się na nie przed sądem. Do czasu wejścia w życie pierwszego z rozporządzeń rozejście się par różnych narodowości było znacznie utrudnione. Było to spowodowane faktem różnego ustawodawstwa dotyczącego tej kwestii w każdym z krajów Unii Europejskiej. Dochodziło do sytuacji, w których pary musiały rozwodzić się w obu państwach .Na mocy rozporządzenia sądem właściwym do rozpatrywania spraw dotyczących rozwodów, separacji lub unieważnienia małżeństwa jest sąd państwa członkowskiego, na którego terytorium rozwodząca się para:
1. zwykle zamieszkuje,
2. zwykle zamieszkiwała – jeśli jeden z małżonków nadal tam zamieszkuje,
3. pozwany zwykle zamieszkuje,
4. w przypadku wspólnego wniosku – którykolwiek z małżonków zwykle zamieszkuje,
5. składający wniosek zwykle zamieszkuje – jeżeli mieszkał tam przynajmniej rok bezpośrednio przed złożeniem wniosku lub składający wniosek zwykle zamieszkuje,
6. jeśli mieszkał tam przynajmniej 6 miesięcy bezpośrednio przed złożeniem wniosku i jest obywatelem danego państwa członkowskiego, albo ma tam miejsce stałego zamieszkania jeśli chodzi o Zjednoczone Królestwo Irlandii. Małżonkowie nie mogą wybrać innego sądu niż jeden z wcześniej wymienionych. Orzeczenia wydawane w jednym państwie członkowskim są automatycznie uznawane przez inne kraje członkowskie. Nie zachodzi potrzeba przeprowadzania specjalnego postępowania .Rozporządzenie wyróżnia kilka okoliczności w których orzeczenie nie może zostać uznane, są to następujące przypadki:
1. orzeczenie rozwodowe nie będzie uznawane jeżeli byłoby jawnie sprzeczne z porządkiem publicznym państwa, w którym wystąpiono o jego uznanie,
2. jeżeli pozwanemu, który nie wdał się w spór, nie doręczono w należyty sposób pisma wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego w czasie umożliwiającym mu przygotowanie obrony, chyba że ustalono, że pozwany uznał orzeczenie w sposób nie budzący wątpliwości,
3. jeżeli orzeczenia nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym między tymi samymi stronami w państwie członkowskim, w którym wystąpiono o uznanie,
4. jeżeli orzeczenia nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym wcześniej między tymi samymi stronami.
ADWOKAT
ILONA CEBO-KUBICZEK
KANCELARIA ADWOKACKA
Ul .GRANICZNA 12 DĄBROWA GÓRNICZA
